Viðhaldið mitt.

Vinkonu minni finnst það mjög skelfilegt hvað ég skil persónuna Dexter vel. Jú, hann er raðmorðingi sem er ófær um tilfinningar. Hvernig hann er að vinna úr sínum málum í þessari þáttaröð með aðstoð sponsersins Lilu minnir óneitanlega á mín fyrstu skref í prógramminu. Að finna það að einhver annar skilur hvað maður sjálfur er að spá er merkilegt fyrirbæri og öflugra en maður getur ímyndað sér. En mér var ráðlagt að leita mér að sponser af mínu eigin kyni til að forðast svona flækjur eins og urðu í seinasta þætti. Það myndast svo djúpur skilningur á milli þess sem er að byrja og þess sem sponsar að það er mikil hætta á að tilfinningarnar ruglist og úr verði vesin. Ég man samt þegar ég var að stíga mín fyrstu skref í þessu (fyrir rúmum 12 árum!!) að það var maður sem ég tengdi mig miklu meira við en þessar kerlingar á fundunum mínum. Þessi maður var þannig að ég leit upp til hans og virti því hann var samt svo mannlegur þrátt fyrir tugi ára í prógramminu. Sumir gleyma með árunum hvernig það er að vera nýr. Og stundum eigum við konurnar það til að virka svolítið snobbaðar og stífar, sérstaklega í augum yngri og reynsluminni kvenna. Ég ákvað samt þá að taka leiðsögn og leita að sponser af eigin kyni... ég datt í það skömmu seinna. Hérna er lítið samfélag innan samfélagsins og ekki eins og maður hafi úrval af fólki til að velja sponser en ég hef notað það sem ég lærði af þessum merka manni sem ég leit upp til í fyrndinni og taka það sem fer fram á fundunum og reyni að nota það í mínum kringumstæðum. Að það hafi virkað í mörg ár með tveimur eldri mönnum sem kepptust við að taka í nefið er merkilegt. En ég finn að ég þarf meira... svo ég er að fara suður í nokkra daga.

Athugasemdir

[Kristín Snorradóttir, 28.2.2008 kl. 18:00]

Innlitskvitt