Og smá sannleikur um sjálfa mig...

Einu sinni var ég stödd á hæli (hvurslagshæli hef ég verið á??) og þar var hægt að horfa á sjónvarp eftir klukkan fimm á daginn. Einn fagran dag sat ég sem fastast fyrir framan imbakassan og beið eftir að barnaefnið byrjaði en eins og alþjóð veit eru táknmálsfréttir ævinlega á undan barnaefninu... Nema hvað ég sit þarna í sakleysi mínu og tilgangsleysi og glápi tómum augum á skjáinn þegar kunningi minn gengur inn í sjónvarpsholið og hlammar sér í næsta sófa og nikkar til mín. Ég nikka til baka og lít aftur á skjáinn gjörsamlega galtóm... Nema svo biður hann mig að hækka aðeins í sjónvarpinu og ég tek fjarstýringuna upp og hækka... Í TÁKNMÁLSFRÉTTUNUM!!!

Ég vek kátínu víða en sjaldan hef ég fengið jafn góð viðbrögð og þá stundina.