Ráðsett kennarafrú

Þessari sorg eða depurð tengi ég oftast við glötuð tækifæri unglingsáranna, missi á frelsi ungdómsins. Samt eru rök á móti þeirri hugsun því ég veit að tækifæri æskunnar stóðu mér til boða eins og hvers annars, jafnvel fleiri tækifærum en mörgum öðrum því ég er vel gefin og allt sem ég tek mér fyrir hendur heppnast vel. En ég tapaði þessum tækifærum því ég kunni ekki að fara með frelsið og trúði ekki á mátt minn eða megin. Ég þekkti sjálfa mig ekki og mér leið ekki vel í eigin skinni. Ég leitaði á náðir Bakkusar og eyddi mínum dýrmætustu árum með honum. Ég barðist fyrir tilverurétti mínum með andfélagslegri og á stundum ólöglegri hegðun með misgóðum árangri. Ég varð ólétt þrátt fyrir að halda að ég gæti ekki eignast börn og ákvað þess vegna að eiga barnið. Ekki vegna mín, því ég vildi á þessum árum ekki verða móðir eða bera ábyrgð, heldur vegna barnsins sem greinilega Æðri Máttur vildi troða í heiminn. Það kom í ljós að barnið var ekki eitt heldur tvö þannig að þegar ég gerðist móðir var það tvöföld ábyrgð og að mér fannst tvöfaldar áhyggjur. Ég reyndi á þeim árum að gera allt rétt en þegar ég þekkti ekki sjálfa mig né hafði áhuga á því, hvað þá líkaði við sjálfa mig varð þetta allt of erfitt og ég leitaði á náðir Bakkusar aftur. Æðri Máttur ákvað að grípa inn í aftur með því að gefa mér annað barn. Og þar sem ég ein hafði um það að segja hvort það barn kæmi í heiminn ákvað ég, í þrjósku minni og uppreisn að það myndi líta dagsins ljós. Ég var skíthrædd um að bregðast því barni eins og ég hafði brugðist hinum tveimur. Ég tók ákvörðun fyrst þá um að ég skyldi bera fulla  ábyrgð í þetta skiptið og vera móðir í öllum þeim skilningi sem það orð ber með sér.

Ég kynntist manni stuttu eftir að ég reis upp úr stuttum endurkynnum við Bakkus. Sá maður sá í mér eitthvað sem ég trúði ekki að ég ætti. Hann bar virðingu fyrir mér þó ég gerði það ekki sjálf. Hann elskaði mig meira en ég sjálf  hafði nokkurn tíma gert. Hann taldi mér trú um að ég gæti alið öll börnin mín upp þrátt fyrir að ég hafði enga trú á því sjálf. Ég fékk fyrstu börnin mín til mín aftur og hann elskaði þau eins og sín eigin. Ég er búin að vera edrú núna í sjö ár og mér líður vel í eigin skinni og meira en það stundum og þarf ekki lengur að berjast fyrir tilverurétti mínum.

En þá komum við aftur að þessari undirliggjandi tilfinningu og stundum byrjar hún með hugsun um að ég eigi þetta allt ekki skilið. Ég hafi ekki unnið til þess á nokkurn hátt að vera svona hamingjusöm. Ég sé ekki þessa alls virði. Og þá kemur depurðin og í kjölfar hennar sorgin og ég reyni að beita rökum og tala sjálfa mig til en ég ræð ekki við þær systur. Þegar sorgin nær tökum á mér get ég ekki annað en fundist ég föst í búri, eins og vængstýfðum fugli eða innilokuðu dýri. Og það er slæm tilfinning því hún er í engan máta í takt við aðstæður mínar.

Hvernig útskýri ég þessa tilfinningu fyrir ástvinum mínum án þess að gefa þeim þá tilfinningu að þeir séu veiðimaðurinn sem lokaði mig inni? Að þessi tilfinning tengist miklu frekar  sjálfsásökun fyrir eitthvað löngu liðið frekar en þeirri staðreynd sem ég lifi við í dag? Að mig langi til að víkka sjóndeildarhringinn með því að upplifa eitthvað nýtt, að upplifa frelsi til að fara eitthvert sem ég hef aldrei farið áður? Með þeim en ekki án þeirra?  Ekki til að forðast vandamálin sem hversdagsleikanum fylgi heldur til að takast á við þau í öðru umhverfi? Að mig langi til að finnast ég meira lifandi án þess að gefa í skyn að mér finnist ég dauð? Að mig langi í meiri lífsgleði og víðari tilveru? Að mig langi til að upplifa meiri hamingju án þess að kasta rýrð á þá hamingju sem ég hef?