Það var mikið!

Loksins hefur Alþingi tekið eftir og slegið í ráð til að stemma stigu við innflytjandamálum á Íslandi. Hvernig svo sem niðurstað þessa innflytjandaráðs verður þá er alltaf hálfnað verk þá hafið er, er það ekki svo?

Ég vil benda á að ég er ekki haldin fordómum gegn útlendingum sem setjast hér að en mér finnst komið nóg. Þetta er orðið gott. Mér finnst það svolítið hastarlegt að hver sem er innan Evrópu geti valsað til Íslands í leit að betra lífi án tillits til sakaferils eða annars. Einnig finnst mér að þeir sem hingað flytji skuli skikkaðir til tungumálakennslu og aðlögunar á íslenskri menningu (og þá er ég ekki að tala um að gera þetta fólk að alkóhólistum eða letingjum). Ef þú vilt búa á Íslandi skaltu verða Íslendingur og tala íslensku.

Fjölskyldan.

Um næstu helgi eru fimm ár síðan ég datt seinast í það sem þýðir að eftir tvær vikur er ég búin að vera edrú í fimm ár. Ég tel nefnilega frá fyrsta fundi. Það má teljast mjög gott að ná þeim tíma en að sjálfsögðu er það ekki búið að ganga áfallalaust. Á þessum fimm árum hef ég eignast mikið þó síst megi teljast til veraldlegra eigna. Jú, ég á hús og bíl, sjónvarp og sófa... En það sem mér finnst mest um vert eru fjölskyldan og vinirnir. Ég á góða stórfjölskyldu þó meingölluð sé enda held ég að allar stórfjölskyldur dragi sína geðveiluna hver. En við stöndum þétt upp við bakið á hvort öðru og kærleikurinn er ótvíræður og mér finnst það gott... í hófi. En litla sæta fjölskyldan mín er yndisleg, ég á góðan mann sem ég á stundum skil ekki hvernig hann þolir mig og mín köst, ég á fjögur yndisleg og heilbrigð börn sem eru blessunarlega uppátækjasöm eins og móðirin. Og vinirnir eru fáir en traustir og góðir. Ég hef komið mér upp góðu öryggisneti eins og er talað um á AA-mállýskunni.

Þegar eitthvað kemur upp á (og í mínu tilfelli kemur mjög oft eitthvað uppá því ég er svoddan dramatík) eru þau öll tilbúin að hlusta á mig og styðja... Nema þegar ég minnist á það að mig langi í hund. Þá fyrst verður allt vitlaust og allir hafa eitthvað til málanna að leggja. Að sjálfsögðu hafa þau eitthvað til síns máls en mér er spurn... Af hverju er eins og ég góli upp nafn hins illa í kaþólskri messu þegar ég minnist á það að mig langi í hund?

Framfærslukostnaður?

Þegar við keyptum húsið okkar fórum við í gegnum svokallað greiðslumat hjá Íbúðalánasjóði og við útfyllingu þess var klausa sem kallaðist framfærslukostnaður og þar var talið upp tómstundir og skemmtanir og fleira í þeim dúr. Ég fyllti þetta samviskusamlega út og sendi en allt kom fyrir ekki, við stóðumst ekki greiðslumat. Ég hringdi í þjónustuverið þar sem indælis kona aðstoðaði mig við útfyllingu skjalsins. Þegar við komum að þessari klausu taldi ég upp hversu miklum peningum við eyðum að jafnaði hvern mánuð í hitt og þetta. Að sjálfsögðu samkvæmt bestu vitund. Hún hváði hinum meginn á línunni þegar ég var búin að telja allt upp... Eyðið þið ekki meiri pening en þetta með öll þessi börn??  Ég sagðist nú ekki gera það því eins og allir vita erum við ekkert tekjuhæsta fólkið í samfélaginu. Maðurinn er við nám í KHÍ auk þess að kenna í grunnskólanum hérna og ég er matráður á Dvalarheimili aldraðra. En þar stóð nefnilega hnífurinn í kúnni... Við eyddum ekki nógu miklum peningum til að standast greiðslumatið. Samkvæmt Hagstofu Íslands er lágmarks framfærslukostnaður fjölskyldu með fjögur börn rétt undir tvöhundruð þúsundum króna. Ég komst því að þeirri niðurstöðu þá að vegna þess að ég er ekki keppandi í lífsgæðakapphlaupi Íslendinga er ég ekki maður með mönnum... Ég er ekki með kreditkort og við eigum ekki flatskjá. Við erum ekki með neitt á raðgreiðslum og förum ekki til útlanda í hverju fríi. Ég er dreifbýlistútta af lífi og sál.

Að sækjast eftir andlegri framför...

Mér verður oft hugsað til þess hve langt á leið ég hef náð í þeirri leit minni. Að ég skuli ekki fyllast beiskju og öfund þegar ég les um afmælispartý vissra einstaklinga sem téður kostnaður hefði getað bjargað heilu þorpi í Afríku eða jafnvel heilli þjóð frá örbigð finnst mér magnað. Til hamingju með afmælið, kallinn minn og góða skemmtun með Eltoni okkar John.

Afmælisbarnið mitt.

Sesselja Bára mín er 6 ára í dag. Fyrir sex árum sléttum stóð ég í því að kreista þetta hlunkabarn út í heiminn. Rúmar 17 merkur og 54 sentimetrar loðið barn með mjög góð lungu... Mér leið eins og ég hefði fengið 6 mánaða gamalt inúítabarn í fangið.

Greyið Gummi... hann er lagður í einelti!

Ég bara verð að linka á þessa síðu þar sem farið er yfir hið margumrædda myndband sem náðist af því þegar Guðmundi í Byrginu var nauðgað :http://www.mengella.blogspot.com/

Meiri snjó meiri snjó meiri snjó??

Það kafsnjóaði hérna í nótt meðan bæjarbúar sváfu á sínu græna. En vegna gífurlegra skipulagshæfileika minna tókst mér samt að skila öllum af mér á réttum tíma á sína staði áður en ég mætti sjálf tímanlega til vinnu. Það tók mig ekki nema kortér að skafa bílinn undan þremur tonnum af snjó en aumingja litli-Karl hélt að ég ætlaði að skilja þau eftir í forstofunni. Hann skilur ekki að suma hluti þarf að gera án hans hjálpar. Og eftir vinnu fórum við út að leika okkur í snjónum því mig var búið að langa það síðan í morgun. Það tók smá tíma fyrir litla snjókarlinn minn að jafna sig á því að mamma hans lét eins og  belja að vori. Læt nokkrar myndir fylgja frásögninni...

 

 

 

 

 

 

Áframhaldandi mont...

 

Kannski þarf ég að setja texta með svo myndin sjáist?

Ein og yfirgefin...

Jónsi minn er farinn í staðlotu og kemur ekki heim aftur fyrr en á laugardaginn. Og þar sem ég á ekki von á honum heim í dag eftir skóla finnst mér ég eitthvað svo ein... Ég held að ég sé alltof háð þessum manni. Hann fór suður í gærkvöldi og ég er búin að standa mig að því að vera næstum búin að hringja í hann tvisvar í morgun.

Leti???

Þar sem ég er svo óstjórnlega löt að uppfæra barnalandssíðuna og fólk gefst ekki upp á að skamma mig fyrir það, hefur mér dottið í hug að sameina bloggið og myndasíðuna frá krökkunum. Og þegar ástæða er til að monta mig af börnunum mínum sem kemur að vísu mjög oft fyrir geri ég það bara á blogginu mínu. Hvernig líst ykkur á þá hugmynd??

Sneaky way to get comments?